Plots hoor ik heel vaag iemand praten. Na enkele minuten worden de woorden duidelijker "Drink van je cola". Ik kan mijn ogen niet openen, ik voel een glas aan mijn lippen en probeer te drinken. Ik voel heel langzaam alles terug komen, mijn gehoor, mijn zicht, mijn spraak, ... Plots zie ik ontzettend veel mensen rond mijn bed staan. Mijn vriend, mijn ouders en verschillende personen die ik eerst niet herken. Dat waren dus ambulanciers. Wat deden al die mensen in mijn slaapkamer? Ik moest mee naar beneden naar de ambulance. Ik kan vaag de poezen in de gang zien en heb angst dat ze gaan lopen. "Alles in orde" hoor ik iemand roepen, "ga maar mee naar buiten". In de ambulance moest ik vertellen wat ik die dag gedaan heb. Ik kon me nog perfect herinneren dat er iemand was gekomen om onze inductieplaat te herstellen en dat ik Kathy naar de dierenarts heb gedaan. Ik weet nog dat ze de deuren van de ambulance dicht deden en vertrokken. En toen viel alles terug weg.
Later deed ik mijn ogen weer open op de spoed van het Stuivenberg ziekenhuis. Ik wist echt niet wat ik daar deed en welke dag het eigenlijk was. Ik was dus thuis in coma gevallen en mijn suiker was onmeetbaar laag. Ik ben dus vrijdagavond gewoon gaan slapen en ze hebben mijn ogen pas zaterdag rond 17u open gekregen. Wat was het allemaal verwarrend. Ben toen ook nog enkele keren weggevallen.
Ik kan me nog vaag herinneren dat ze mij naar mijn kamer brachten en daar ben ik meteen terug in slaap gevallen. Mijn lichaam was gewoon doodop.
Update
Achteraf ben ik dus te weten gekomen dat de ambulanciers me "beschuldigden" van het feit dat ik een overdosis drugs had genomen. En als het dat niet was dan was het een overdosis insuline of veel te veel vermageringspillen. Excuseer? Het zou inderdaad kunnen dat een jonge vrouw iets verkeerds genomen/gedaan heeft. Maar je mag niet iedereen in hetzelfde hokje plaatsen! Ik zou nu eens met mijn dossier moeten langsgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten